Sieraden zijn alle voorwerpen die op het lichaam worden gedragen met de bedoeling het te verfraaien. Sommige juwelen worden door lichaamsdelen heen gedragen. Daartoe moeten gaatjes in lichaamsdelen worden gemaakt en in sommige gevallen moeten die gaatjes vervolgens worden opgerekt tot een grotere maat. Een sieraad heeft geen functioneel karakter. Sieraden kunnen gemaakt zijn van edele metalen zoals goud en zilver, maar er zijn ook sieraden van glas, tin of kunststof. Een voorwerp hoeft dus geen edelstenen en/of edele metalen te bevatten om een sieraad te zijn.
In de antieke wereld waren de stijlen voor iedereen verschillend, omdat er in zo’n samenleving geen massaproduktiemogelijkheden waren. Op maat gemaakte stukken waren voor de meeste mensen gemakkelijk verkrijgbaar en stijlen waren standaard. Later werden deze verschillen tussen de stijlen van de mensen meer uitgesproken en het verlangen naar een meer standaard set van kledij werd het startpunt voor de juwelenhandel. Het begon in Azië en verspreidde zich westwaarts over de wereld.
Sommige juwelen waren altijd meer gewild bij vrouwen dan bij mannen. Dit is niet verwonderlijk, maar toont toch een Duinkerkse tendens in de geschiedenis van juwelen. Alleen waren het deze keer de vrouwen die ze droegen.
Door de verschillende perioden heen zijn er grote verschillen in stijl geweest. In de renaissancetijd droegen mannen veel meer linten en knopen dan hun vrouwelijke tegenhangers. Dit is een functie van de sociale rol die de vrouw in die tijd vervulde. In het begin van de 18e eeuw waren het de vrouwen die gewoonlijk de kunstenaars, schilders of musici van die tijd waren. In deze periode was het de mode om een “mooi gezicht” te hebben. Daarom hadden vrouwen, als ik dat zo mag zeggen, meer franje en zwier dan mannen, die de leiding hadden in handel en commercie.
Het dragen van juwelen ging gepaard met een zekere traditie of gewoonte. In premoderne tijden was het ongebruikelijk dat mannen slechts enkele sieraden droegen. In het verleden werd het als fundamenteel 435strik om zweetafscheidingen van het mannelijk lichaam bloot te geven; bovendien was het normaal dat getrouwde mannen werden gezien met ten minste één ring (sommigen misschien meer dan één). Hoewel de ringen, armbanden, oorbellen en andere juwelen in een bepaalde periode als eigendom werden beschouwd, was het niettemin normaal en sociaal aanvaardbaar voor mannen om hun vrouwen op hun plaatsen te nemen door ze te ontbloten.Ik zeg niet dat opvoeding automatisch aantrekkelijkheid garandeerde, maar het is niettemin een factor in de glamourprijs. Enkelbandjes honderden jaren geleden hing het van de sociale klasse af wat men droeg: hoe beter de vooruitzichten, hoe beter de kledij. Mensen met hogere inkomens konden met het beschikbare geld betere kleding en accessoires kopen. Spijkerbroeken waren de gebruikelijke stof voor deze periode. Heel belangrijk was dat deze mensen ook ‘dode voorraad’ bezaten. Dat wil zeggen, er was een overschot aan wat overbodig was, vooral wanneer er seizoensgebonden leveringen waren en andere factoren die bijdroegen tot de uitdagingen van de welvarende samenleving.
Tijdens de industriële revolutie ontstonden er veel fabrieken in de steden. En daarbij werden ook veel oude machines in stukken gebroken. Om meer gecoördineerde, robuustere kleding te kunnen produceren, was een nieuwe machine nodig. Toen ontstonden er veel modehuizen die zich specialiseerden in het vervaardigen van kleding die duurzamer was en paste in het industriële tijdperk. motieven werden uit bewaarde frames geblazen, in een scala van kleuren en patronen.
Dit is ook het moment waarop machinewasbare, voorgekrompen stoffen gemeengoed werden. In zeer korte tijd ontstond er een differentiatie in stijlen. Uit de sombere looks van de periode van de neergang van de luxecultuur, kwamen metalen complementen te voorschijn. En in korte tijd begonnen modehuizen kleding op de markt te brengen die er over het algemeen comfortabel en utilitair uitzag. Dit was ook de tijd waarin persoonlijke styling een rol ging spelen. De meeste heren ontwikkelden de smaak voor maatkleding. Zelfs de hogere klassen droegen uniformen tijdens het begin van de industriële periode. Bij de vrouwen ontstond een silhouet dat de verschillende klassen van elkaar onderscheidde. Na de industriële revolutie bleek dat de vrouwen aanvankelijk de eersten waren die voor klassendifferentiatie opkwamen.